For everything you’re doing now, ask yourself how important this is.

1. Does this bring you dramatically closer to your dreams?
2. Does this create any real impact in your life in the long term?
3. Is it the absolute best way to spend your time or can you be doing more high value tasks?


 Use a separate “do later” list for these urgent tasks.


Be clear on what you want to achieve (Habit 1), then set your timelines for them. What do you want to finish this month? What will make you look back and think that this is the best way you’ve spent today, and there’s no better way you could have spent it? Set that as your targets. From there, set your weekly goals. Finally, you can set your daily goals which become your day-to-day targets.

Automate everything possible.

Keep a record of the things you do today, and see how you can automate them. Some of the not-so-productive tasks that we do on a regular basis are:
Delete, archive, sort our mail
Delete spam mail
Paying our bills
Appointment scheduling
Planning our days/weeks/months (unproductive because it’s still planning vs. acting).

Refer to: 8 Habits

bombo-ş

Çok salak bir şarkı dinliyorum ve gerçekten çok boş geliyor... Bir gün yaşlanacakmışız... Kadının sesi çok boş... Ofis çok boş... Evim çok boş... Odamda sanki işe yarar tek bir eşya yok gibi. Kafam bomboş ve sanırım artık ben de boş bir insanım. Yani herkes gibi. Yaşlanınca önceden anlattığımız hikayeleri hatırlamayacağım, çok normal. Aslında düşününce yaşlanmak bile çok boş. Git gide çöküşünü fark bile edemeyeceği bir hızda izleyen ve müdahale edemeyen aciz insanlarız neticede. Bir şeyler iyi olsun diye uğraşmak da boş işte. Küçük ben ve küçük senken de bu böyleydi bence, sadece farkında değildik.

Bana Yakışmaz

Peki... dedim, Tamam... dedim, "bu sefer..." demedim, ama "hadi bakalım..." diye içimden geçirdim. "Yine" gördüm ki, sen aslında kendini, kendinle ilgili bazı şeyleri ve başkalarını benden saklıyorsun. Görmezden geldim, iyiye yordum. Bu blog çok konu başlıklarına, çok yaşanmışlıklara, çok süreçlere, dönemeçlere, geçiş evrelerine tanık oldu. Bu sıralar da sana taktı... Sen bu yazıları çok geç fark edeceksin, biliyorum... Yine de yazdım. Kalbim çarptı, midem bulandı. Seviyesiz şeyler neyse ki kafama girmediğinden fazla uzatmadım. Bundan sonraki hayatında sana ve herkese tavsiyem: Hayat çok kısa, bu yüzden sevdiklerinizin kıymetini bilin ve gereksiz kişilere itimat etmek bir yana, 2 çift laf bile etmeyin. Evet, insanları ayırın, sınıflandırın, ama kafalarının içindekilere, niyetlerine göre... Çünkü hayat, herkese vakit ayıramayacak kadar kısa! Cehalet kokan cümlelerden kendinizi sakının. Kalitenize göre yaşayın. Saçma sapan tatminleriniz yüzünden sevdiklerinizin kalbini kırmaya gerçekten değmiyor, inanın bana. Herkese iyi haftalar!

None of us are free

"Biraz içmedim. Kafam hiç güzel de değil. Sadece beynim bulanık, ama kesinlikle gelecekten umutsuz ve çaresiz değilim... Bu yazımı okurken bilmelisin ki, sen ve ben diye en başından beri aslında olamayan hayali bir bütünlük ve bire eşit olma "çabası" an itibariyle geçerli değil ve en önemlisi, ben senin yaşayabileceğin tüm hayatlarda karşına çıkıp çıkabilecek en güçlü kişiliktim...(sanırım).

Artılarım ve eksilerim gibi saçma bir özeleştiri ya da seninkiler gibi tamamiyle saldırgan bir ruh halinde değilim. Devam edersen bu yazıyı okuduğuna pişman olmayacaksın. Kendini asla suçlamayacaksın. Beni suçladıklarında aslında HER seferinde atladığın, görmezden geldiğin noktalardan da bahsetmeyeceğim (özür dilerim ama...). An itibariyle hiçbir önemi yok. Şu anda benim için önemli olan tek şey, birkaç saattir sabırsızlıkla beklediğim saat 00:00 ile senkronladığım yeni hayatım. 

Bilmelisin ki bu hayatta sana yer yok. Sen olmadan önce de, olduktan sonra da ben hep aynı bendim. Bu benim için de senin için de güzel bir şey bence. Bana zerre zararın dokunmadı, vicdanen hiçbir borcun da yok. 57 bilemedin 62 yıllık ortalama hayatlarda birlikte geçirdiğimiz süre o kadar küçüktü ki...  Belki benim için çok güzel bir döneme denk geldiğinden yaşanmışlıklar ezelden ebede gibi geldi. Yine de sana çok teşekkür ederim. Senden çok şey öğrendim. Umarım bir bu kadar da ben katabilmişimdir sana. Tecrübeler ve öğrenme konusunda beceriksizim, o yüzden sende yaptığım hataları bir daha yapmayacağım demek bana haksızlık olur; ama dilerim sen hayatının her gününü, uzun ya da kısa, mutlu ve şükrederek geçirirsin -bilhassa bu olaydan sonra-. Sana karşı hiçbir kinim, kırgınlığım, kızgınlığım yok. Her şeyin benimle yaşadığından daha güzel, daha parlak, hedeflerini daha iyi tutturarak geçmesini ümit ederim. Benim için yaşamak psikolojik bir intihardı, bunu sana bir kere söylemiştim arabada giderken. Bu yüzden benimle ilgili dert etmen gereken bir şey kesinlikle olmamalı! Ben kendi uzun intihar sürecimde (bazıları buna hayat diyorlar ama ben gerçeği gayet net görüyorum) hiç acı çekmiyorum, aksine, mutluyum. Bu bir depresiflik belirtisi değil, mantığımla yazıyorum ve mantığınla okumanı tavsiye ediyorum. Sadece seninle ilgili gibi görünen bu yazıda en az 3 referans var, belki de daha fazla! Sen ya da bir başkası, kim anlar bilmiyorum, ama yine de yazıyı ulu orta yazmak beni hiç etkilemiyor... Hoşça-kal. Saygılar,      Merve G."

Hiçbir şey anladığınız gibi değildir, ve anladığınız gibi değildir pek çok şey. Ters-düz kavramları ya da tepe-taklak gibi... Çok düşündüm, çok yazdım. Çok düşünüp çok söylemedim... Hep düşündüm ama ger-çek-leş-ti-re-me-dim... Jeremy ya da Johnathan, ismini şimdiden unuttum. Bu, tamamiyle seninle bile ilgili değil... Üstüne alınmıştın, değil mi? Biraz geç olmadı mı?